Toen ik voor de tweede keer in een paar jaar tijd in een burn-out terecht kwam ging ik op zoek naar hulp. De eerste keer heb ik cognitieve gedragstherapie gedaan. Dit hielp tot zover, maar kennelijk had ik mijn handelen nog niet aangepast, waardoor ik opnieuw veel te ver over mijn eigen grenzen ben gegaan. Dit had o.a. te maken met mijn eigen overtuigingen en de manier waarop ik naar mezelf keek. Omdat ik dus steeds in hetzelfde cirkeltje bleef ronddraaien en daar niet uit kwam, besloot ik dat ik iets anders wilde proberen. Coaching. In mijn beleving een actievere vorm van hulp, waarbij je echt wordt aangezet naar jezelf kijken, analyseren en d.m.v. oefeningen steeds een laagje dieper durven gaan. In plaats van een trucje aanleren om toekomstige gedachten en gedrag de baas te zijn, begin je bij de basis. Waarom doe je wat je doet.
Ik kende Jellie al en wandelcoaching leek mij heel interessant: wandelen en ondertussen nadenken en reflecteren. Wie ben ik, waar sta ik en waar wil ik naartoe én hoe zorg ik ervoor dat ik dit op een manier doe die bij mij past. Combineren van buiten zijn met nadenken. Actief in plaats van passief in een stoel in een kantoorruimte.
Wat ik meteen heel prettig vond was de rust en de ruimte om te kunnen ‘zijn’ die ik ervaarde. Ik moest wel wennen aan de meditatie oefeningen, maar dat is een kwestie van overgave. Toen ik daar doorheen was, gaven die oefeningen juist ruimte om dieper te durven kijken. En wat een ervaring dat de antwoorden in jezelf liggen: Jellie stelde slechts vragen, of legde een oefening uit.
Deze coaching heeft me zoveel inzichten gebracht. Het heeft mij ertoe aangezet mijn manier van leven, doen en laten eens goed onder de loep te nemen: wie ben ik, waar sta ik en waar wil ik naartoe. Ik heb keuzes gemaakt en daarop doelen gesteld. Het is alsof ik ben ontwaakt uit een hele lange winterslaap.
Kirsten